Laatste blog | Mijnlevenna

Maak jouw eigen website met JouwWeb

BLOG 50

Hoi lieve mensen,

Het is een lange tijd geleden sinds ik mijn blog heb bij gewerkt, de letselschade zaak heeft van december tot eind mei stil gelegen, men kwam niet overeen welke expertise arts mijn psychiatrische expertise gaat uitvoeren...
Eindelijk is men een arts overeengekomen.
Deze arts schijnt een goede reputatie te hebben, dat stelt mij een beetje gerust maar toch heb ik moeite met het weer iemand in vertrouwen moeten nemen.
Dit komt vooral door wat de psychiater uiteindelijk allemaal heeft opgeschreven toen ik op was genomen in het ziekenhuis tijdens mijn depressie in 2014 kort na het auto ongeluk...

Net zoals de meeste mensen heb ik gebeurtenissen in mijn leven gehad, goed en slecht, moeilijke tijden gehad, mooie tijden gehad, dierbaren verloren en ga maar door..
Maar dit alles hoort simpelweg bij het leven.
Toen ik na mijn depressie in het ziekenhuis mijn levensverhaal moest vertellen aan de psychiater, heb ik dit gedaan en natuurlijk heb ik alles met veel emotie verteld aangezien ik in een zware depressie zat.
De psychiater heeft een verslag gemaakt en zonder door te vragen over bepaalde gebeurtenissen in ons gesprek, een aantal van deze gebeurtenissen als traumatisch beschreven.
Life events noemt hij deze, waardoor er uiteindelijk wordt gezegd dat ik ook zonder dit ongeluk uiteindelijk wel ooit een zelfmoord poging zou hebben gedaan.
Ik ben verbluft dat een psychiater zo weinig kennis heeft van zijn vak én van het leven dat hij dit gewoon als een simpele optelsom weet te beschrijven en te berekenen.
Zonder iets te vragen, zonder te weten hoe ik om ben gegaan met ook maar één van deze gebeurtenissen.

Ik ben altijd zo open mogelijk naar jullie, deze blog is heel persoonlijk..

Life event, het overlijden van mijn opa in 2011:

Mijn opa welke in 2011 is overleden staat ook bij het lijstje life events..
Geen idee waarom, mijn oma is gestorven toen ik 6 was, mijn andere oma toen ik 9 was en mijn andere opa toen ik 16 was...Waren zij niet belangrijk genoeg?

mijn opa en ik hadden een hele goede band, ik sliep regelmatig bij opa en had mijn eigen kamertje met nachtkastje en teken spulletjes. Opa kwam mij vaak van school halen, ik ging mee naar de markt en in het weekend gingen wij vaak wandelen in het bos. Opa is 93 jaar mogen worden, ik ben dankbaar dat wij elkaar zo lang hebben mogen kennen, ik weet zeker dat opa trots op mij zou zijn net zoals hij altijd was.

Opa en ik konden goed praten, ook al was hij ongerust over mijn keuze om de opleiding doktersassistente in de vorm van een thuisstudie te gaan doen, hij was eerlijk maar stond ook altijd achter mij!

Toen mijn oma die is gestorven toen ik 6 was wist dat zij niet meer lang te leven had, is op een dag de hele familie bijeen gekomen om afscheid te kunnen nemen terwijl zij nog een warme hand kon geven..
Ik herinner mij dit moment heel erg goed, ik moest wachten en eerst mijn oom en tantes voor laten gaan waardoor ik verdrietig werd.
Want ook al wist ik niet wat de dood was, ik wist dat er snel een dag zou komen en mijn oma er niet meer zou zijn.
Mijn oma zag dat ik verdrietig achter een stoel zal net zoals zij altijd alles zag, zij riep mij bij haar en ik lag naast haar in bed.
Ondanks dat ik 6 jaar was toen zij overleed, heb ik veel mooie herinneringen met haar weten te onthouden, wij hadden een prachtige band en ik heb afscheid kunnen nemen, ik heb met haar kunnen knuffelen terwijl wij beide wisten dat dit binnenkort niet meer zou kunnen, hoeveel mensen krijgen die kans?!?!

Toen ik 9 was werd mijn andere oma ziek en zij heeft een tijdje in een coma gelegen in het ziekenhuis, bijna elke dag gingen wij langs en ik vond het fijn om haar hand vast te houden.
Toen zij is gestorven mocht ik geen afscheid nemen aan de kist want mijn ouders vonden mij te jong, maar ik wist wat er aan de hand was en ik wilde afscheid nemen en dus ben ik stiekem naar binnen gegaan toen iedereen druk aan het praten was in het wacht gedeelte...
Ik heb een liedje gezongen voor mijn oma aan haar open kist, dat was mijn afscheid aan haar.
Dat is verdomd sterk van een 9 jarig meisje, toen het zover was om haar as uit te strooien heb ik hier ook een hand in gehad, want dat wilde ik graag. Het gaat niet altijd om wat je hebt meegemaakt, maar hoe je er mee omgaat....
Ik heb jong geleerd dat bepaalde dingen bij het leven horen, mijzelf aangeleerd hoe ik omga met verlies van dierbaren bijvoorbeeld, nooit het verdriet uit de weg gegaan, een goede balans gezocht tussen het verdriet uiten en terug kunnen denken aan mijn dierbaren met een lach.

Mijn opa die is gestorven toen ik 16 was, ik ik ging bijna elke dag naar het verzorgingshuis om hem te zien, deed vaak boodschappen en maakte elke week de kooi van zijn kanarie schoon.
Toen opa zijn vrouw verloor, was hij verloren.
Mijn opa kreeg niet veel bezoek, hoorde en zag amper nog iets en zijn dikke buik? Compleet weg met nog iets meer, er bleef amper iets van hem over.

Elke keer wanneer ik weg ging gaf ik hem een hand en zei ik ich houd van dich,Limburgs voor ik houd van jou, op de drempel van de woonkamer naar de keuken draaide ik mij om en zei ik dit weer, eenmaal weg deed ik de deur weer open en zei ik dit weer, hij stond dan altijd nog te wachten met een brede lach.
Hij zei dit niet vaak terug al wilde hij dat wel maar dit was hij niet gewend omdat hij dat in zijn jeugd niet heeft mee gekregen.
Mijn moeder werd gebeld dokr het verzorgingshuis dat voor opa een ambulance is gebeld, mijn moeder en ik zijn gelijk naar hem toe gegaan.
Hij had een hersenbloeding gehad, wij gingen mee naar het ziekenhuis, aan 1 kant was hij helemaal verlamd.
Ik vond dit zo erg voor mijn opa, hij hoorde en zag al bijna niets meer en nu dit.
Hij heeft kort in het ziekenhuis gelegen en ik ging vaak op bezoek.
Mijn laatste bezoek kwam ik binnen en ik pakte zijn hand en begroette hem.
Ik wilde een stoel gaan pakken en zijn hand ging de lucht in, snel zette ik de stoel naast hem neer, ik ging zitten en pakte zijn hand vast, opa en ik hadden nooit veel woorden nodig, alleen elkaar.
Toen ik weg ging zei ik ich houd van dich en gaf ik hem een kus op zijn wang, dit deed ik nooit!
Hij fluisterde, ich houd ook van dich!!! Zo speciaal!
Ik zou die avond weer op bezoek gaan maar mijn gevoel zei mij dat dit niet nodig was, even later belde mijn moeder dat opa overleden was.
Uiteraard huilde ik direct maar ik voelde voor opa vooral opluchting..

Life event, de scheiding van mijn ouders in 2012:

Google feitje, 18.814 scheidingen in 2012, daar waren zo'n 33.834 kinderen bij betrokken.
Dus gezien hoe deze arts denkt zullen veel van deze kinderen mentale problemen hebben...
Daar hoor ik bij al was ik geen kind maar was ik 25 of 26 jaar.

Mijn ouders hadden al jaren geen goed huwelijk, als kind zag ik mijn ouders juist liever uit elkaar gaan dan bij elkaar blijven. Maar ik heb geen slechte jeugd gehad, geen traumatische ervaring binnen het gezin.
De scheiding was lastig omdat het een vecht scheiding werd en ik er tussen stond, maar ook dit was verre van traumatisch.
Dat mijn ouders ieder hun eigen weg zijn gegaan is uiteindelijk alleen maar goed geweest... Traumatisch? Life event? Nee hoor.

Life event, moeizame relatie met vader:

Moeizame relatie met vader staat ook bij de life events, mijn vader en ik lijken erg op elkaar waardoor het vroeger, vooral tijdens mijn puberteit, vaak botste tussen ons.

Daarnaast blijkt nu, jaren later, dat wij elkaar vaak verkeerd hebben begrepen.
Uiteindelijk na de scheiding van mijn ouders en aanvaringen met mijn vader, heb ik het contact verbroken.
Natuurlijk komen daar emoties bij, verdriet en woede.
Maar ik ben doorgegaan met mijn leven, heb altijd fulltime gewerkt en nu?
Nu heb ik al jaren een geweldige band met mijn vader!! Dat is goud.

life event, de aanranding op 14 jarige leeftijd:

Uiteraard wat dit een hele heftige ervaring.
Ik was met mijn beste vriendin en een klein groepje vrienden naar het zwembad, Otterveurt.Het was vrij rustig, wij waren in het bad waar ook de stroomversnelling is waar wij doorgeen gingen.
Mijn vriendin en een paar van onze groep wilden weer van de glijbaan gaan, daar had ik geen zin in en dus bleef ik lekker in de stroomversnelling.

Er was een groepje jongens van mijn leeftijd die mij lastig gingen vallen.
Een koppel wat bij onze groep hoorde zei daar iets van en de jongens stopten.
Zij gingen naar een ander bad, niet veel later kwamen deze jongens mij weer lastig vallen maar nu een stuk agressiever.
Ik werd door hen omringt en ze stonden allemaal tegen mij aan, overal voelde ik handen, op mijn borsten, buik, billen, mijn kont en tussen mijn benen.
Ik voelde mij zo benauwd, kreeg amper een woord uit mijn keel. Ik vroeg alleen maar laat mij alsjeblieft los, maar dat deden zij niet.

Gevoelsmatig duurde dit zo lang.. mijn beste vriendin kwam terug en zag wat er gebeurde, zij sprong in het water en probeerde de jongens vam mij af te duwen.
Nu wilden zij haar hetzelfde aan doen, ik duwde haar weg en riep dat ze weg moest gaan, dat is haar gelukt.
Bij mij, bij mij bleef het maar door gaan.
Toen kwam er een groep iets oudere jongens die mij zijn gaan helpen!
Eindelijk was ik los, ik rende naar de kleedkamers naar mijn beste vriendin, wij hebben ons omgekleed en zodra de groep waar wij mee samen waren ook klaar was, zijn wij met zijn allen naar huis gelopen.
Die wandeling is een vage herinnering.
Uiteindelijk ben ik alles vergeten, mijn hoofd heeft de herinnering aan de aanranding ergens in mijn hoofd opgesloten waar ik niet bij kon komen...
Tijdens mijn opleiding verpleegkundige kwam deze herinnering terug doordat ik erover droomde, blijkbaar was ik er nu wel klaar voor om ermee om te kunnen gaan.
Maar ik merkte dat ik hierdoor geen mannen meer kon verzorgen en het lukte mij niet om daarmee om te gaan, ik ben naar mijn mentor gegaan en heb hem alles verteld.
Ik ben gestopt met de opleiding en heb dat jaar als tussenjaar gebruikt.
Gepraat met mensen over de aanranding zodat ik deze kon verwerken en gezocht naar welke opleiding ik nu dan zou gaan volgen.
Gelukkig was erover praten voor mij voldoende, zodra het schooljaar weer begon met ik met de opleiding doktersassistente begonnen waar ik ook een diploma van heb.

Dit was het weer voor nu.

Doordat jullie zo open zijn naar mij, is het voor mij makkelijker om open naar jullie te zijn, dankjewel voor het lezen van mijn blog!

Liefs, Kim